[FF][D] I'm sober [H2]

“Nah-aa”, gilt een blonde jongen over de straat een, gevolgd door een middelvinger. Wankelend zoekt hij een lantaarnpaal op. “En je hoeft ook niet terug te komen. Alcoholist! Junk! Vieze vieze..”, de zin wordt afgekapt door een deur die dicht gesmeten word. De jongen zet weer een paar stappen en valt in een plas. Het zou zielig zijn om hem daar als een klein kind te laten zitten, dus ik besluit om naar hem toe te gaan. “Gaat het met je”, vraag ik aan hem terwijl hij met een gebogen hoofd knikt. “Vicky, komop! We moeten naar huis, laat hem daar nou! Hij ziet er hartstikke vies uit joh!”, gilt mijn beste vriendin Sascha. Ergens komt zijn gezicht me bekend voor, maar zo in het donker kan ik er geen beeld bij verzinnen. Ik help hem omhoog terwijl een natte broekspijp tegen mijn kuit kleeft. “VICKY! Gatverdamme! Zo kom je niet bij mij slapen hoor!”, gilt Sascha nu vol afgrijzen. “Ik ken hem ergens van”, mompel ik als ik bij Sascha sta. “Hm.”, zegt ze nadenkelijk, “No way! Volgens mij weet ik wie het is!” Ik staar haar aan. “Nou?”
“Is dat niet die.. ehh.. Kira, Kiru.. zoiets? Waar jou zusje zo gek van is?”
“Verrek..”, ik proest het uit van het lachen.

Nu ik hem eenmaal heb opgetilt, en weet wie hij is kan ik hem niet zomaar ergens dumpen, dus besluit ik maar om hem mee te nemen, voor één nachtje. Alsof dat al niet raar klinkt.. “Ik bel mijn zusje wel even”, ik rammel met een arm in mijn schoudertas opzoek naar mijn telefoon. “Yasmin! Je moet zometeen even de deur open doen. We hebben iemand op straat gevonden. Zijn mama en Hector thuis?”
“Gatverdamme.. je hebt iemand op straat gevonden?!”, blèrt mijn zusje door de telefoon. Sascha begint te gniffelen. “Jahaaa, en jij kent hem, maar zijn papa en mama nu thuis ofniet?”, ratel ik ongeduldig verder.
“Nee die zijn nog steed bij tante Ilna en ome Jan..”
“Oh, dat is mooi!”, roep ik met opluchting en druk de telefoon uit. “Alleen mijn zusje is thuis, dus we kunnen hem ongestoord binnen smokkelen”, zeg ik met een mysterieuze stem en opgetrokken wenkbrauwen.

We lopen op slakkentempo de straat in richting mijn huis. De jongen waar we de naam niet meer van weten lijkt nog steeds zwaar knock-out te zijn. Ondanks dat ie zo klein is weegt hij best veel.. Nou ja, om hem zo mee te sleuren dan. “Ga je nog mee naar binnen?”, vraag ik aan Sascha. “Ja ik denk het wel, maar niet zo lang.. Ik moet ook nog naar huis” Te horen aan haar stem is ze het tillen een beetje zat. Ik doe een poging om aan te bellen maar ik verlies mijn evenwicht en knal op de grond. De deur gaat open en ik krabbel snel omhoog. Mijn zusje, gekleed in een pyjama doet de deur open. “Ja, en nu ga ik naar bed want het is al half drie”, mokt mijn zusje. Nog voor ze de trap op strompelt draait ze zich met grote ogen om. “O mijn God, o mijn God! Vicky, ik hou van je!”, blèrt ze en komt op me af rennen. Sascha trekt een wenkbrauw op. “Kiro.. Kiro?”, probeert ze terwijl ze met een grijns naar het omlaag hangende hoofd van de jongen, genaamd Kiro, kijkt. “Oh, het was dus Kiro!”, plaagt Sascha mijn zusje. Ik schud lachend mijn hoofd en loop verder naar binnen. Mijn zusje haalt de bank die vol met chips en tijdschriften ligt leeg. Ik leg Kiro op de bank en loop weer terug naar de voordeur om Sascha uit te zwaaien. “Nou, ja bedankt voor het mee sleuren!”, lach ik. “Ach ja, een beroemdheid helpen was wel mijn allergrootste droom ja”, gelukkig kan Sascha er ook om lachen. “Nog veel succes met hem, want je moet hem ook nog douchen en omkleden enzo”, een grote lachaanval komt uit Sascha’s mond gebulderd. Shit, daar had ik nog niet aangedacht.. Ik moet hem ook nog eens gaan wassen. “Gatver, echt niet! Dat doet Yasmin maar!” Sascha plast zowat in haar broek van het lachen. “Ga maar snel doen, voordat je ouders thuis komen”
“Ja, slim idee Sas”, gniffel ik en sla de deur dicht. “Yasmin, we moeten hem naar boven gaan tillen”, zeg ik als ik de woonkamer in kom. Raar genoeg zit mijn zusje tegenover hem op de bank, in plaats van recht voor zijn neus, of óp hem.. “Ik kan niet geloven dat Kiro hier knock-out op de bank ligt..”, zwijmelt Yasmin. Ze staat op van de bank en haalt hem voorzichtig omhoog. “We moeten hem gaan wassen en andere kleren aandoen”, zeg ik zachtjes terwijl we hem optillen. “ECHT?!”, gilt mijn zusje vol enthousiasme uit.

Mijn zusje doet de klep van de WC omlaag en zet Kiro daarop, ik haal ondertussen een shirt en een boxer uit mijn vaders kast. “Ik vind het best wel zielig voor hem, het ging zo goed met Cinema Bizarre en toen was het ineens over met de pret. Toen moest Kiro dus een woonplek gaan zoeken en ging hij bij een vriend wonen. Kiro aan de drank en drugs en nu zit ie op onze WC, op ónze WC Vicky!”, roept ze me toe vanuit de badkamer. Ik leg een shirt en een boxer op de verwarming en zet de kraan van de wastafel aan. “Vicky, Vicky! Hij doet zijn ogen een klein stukje open!”, gilt Yasmin opgetogen terwijl ik zijn schoenen uittrek. Ik geef er geen aandacht aan en maak zijn broek los. “Ga je zijn boxer ook uit doen?”, vraagt Yasmin me met grote ogen. “Ja hallo! Ik ga zijn zaakje niet wassen, wat denk jij dan? En jij gaat dat trouwens ook niet doen! Dat doet hij morgen vroeg maar”
“Ja maar hij moet toch een schone boxer aan?”
“Dan houden we wel een handdoek voor en trek ik die boxer voorzichtig weg, maar ik hoef alles wat erin zit niet te zien”
“Wat flauw..” Yasmin draait met haar ogen. Met een washandje was ik snel zijn armen en buik. Na het even te hebben afgedroogt trek ik een shirt over zijn hoofd. “Oke, zusje. Nu zijn boxer, pak een handdoek” Yasmin doet wat ik zeg en houd een handdoek voor. Met zijn rug leunt hij iets naar achter tegen Yasmin’s borst aan, maar hoe gek het ook is, kijken doet ze niet. Het ziet er allemaal erg belachelijk uit. Een dronken gast hangend tegen mijn zusje terwijl ik op de grond zit en probeer zijn boxer te vinden, met een schone boxer al in de aanval. Ik voel bij zijn linkerbeen een boxer randje en trek hem, terwijl ik wegkijk omlaag.
“Hmm..?”, hoor ik hem verbaasd kreunen. Onze ogen worden zo groot als schoteltjes als we merken dat hij langzaam maar zeker ‘wakker’ word.

Bevroren als standbeelden blijven we staan. Hopelijk heeft hij niks door, en zo blijkt. Hij kijkt een keer verbaasd rond, zucht diep en sluit zijn ogen weer. “O mijn god, die is echt van de wereld”, fluistert mijn zusje me toe. Ik lach en til zijn voeten in de schone boxer. “We moeten ook nog bedenken in welk bed hij..”, ik stop de zin, “IIIIIIIIIIIIIIIIIIEEEEEEE! Ew, ew, ew” Mijn zusje kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Ik raakte het aan! Mijn hand kwam er tegen aan! GATVERDAMME!”, krijs ik en houd snel mijn hand onder de kraan. Yasmin proest het uit van het lachen en Kiro, die nog steeds tegen haar borst hangt, gaat op en neer als ze lacht.

“Ik denk dat we Kiro op jou kamer moeten leggen, jij hebt de grootste kamer”, zegt mijn zusje als we Kiro op mijn bed hebben geparkeert. Ik knik en mijn zusje loopt al naar haar kamer om haar matras en kussen te halen. “Mag ik dan ook hier slapen?”
“Ja maar Kiro gaat niet naast mij liggen!”
“Daarom heb ik mijn matras, ik slaap naast jou” Ik knik en schuif mijn bed iets aan de kant zodat het matras naast het bed past. We leggen Kiro op de matras en gaan zelf ook liggen. Ik knip de kamerlamp uit en het nachtlampje aan.

Yasmin en ik worden tegelijk wakker van Kiro die ineens rechtop gaat zitten. “En ik frmblu..” mompelt hij en laat zich weer zakken. “Wat?”, lacht Yasmin. Kiro schiet weer omhoog. “Huhhh..”, zegt hij met een peinzend hoofd. Met een scheve grijns op mijn gezicht staar ik naar Kiro. “Waar ben ik?”, komt er met een dubbele tong uit zijn mond gerold. “Nou bij ons”, glimlacht Yasmin. Eigenlijk is hij best wel schattig.. wacht! Dat dacht ik niet, no way! Kiro kijkt me aan. Ik voel mijn wangen een beetje gloeien en ik draai me snel op mijn zij. “Oh.. nou.. ja”, zegt hij en ploft weer neer. Yasmin gaat ook weer liggen. “Tot morgen”, zegt ze zachtjes. “Hm”, antwoord Kiro.


De zon schijnt voorzichtig langs de lamellen af, het schijnt in mijn ogen en maakt me wakker. Ik open mijn ogen en zie mijn zusje in kleermakers zit op het bed zitten. “Wat doe je?”, vraag ik haar.
“Kijken.”
“Waarom?”
“Omdat Kiro daar op de grond ligt”
“Oh, oke..”,
“Hij is zo schattig, wist je dat hij Kristian heet”
“Ja zal wel, joh. Hoelang zit je al zo”
“Hm, ik weet niet”
“Nou ik ga ontbijt maken, moet jij ook wat?”, vraag ik wachtend op een antwoord, maar die geeft ze niet. Ik haal mijn schouder op en zigzag uit mijn slaapkamer. Mompelend kom ik de woonkamer in, tot mijn verbazing zitten Hector en mama, in hun kleren om half 7 ’s ochtends op de bank. “Ehh, goedemorgen?”, probeer ik maar. “Oh, hallo schat!”, reageert mijn moeder. “Waarom zijn jullie al aangekleed?”
“Nog aangekleed bedoel je, nou we waren dus bij tante Ilna en ome Jan en het was best gezellig, toen zijn we rond een uur of 3 daar weggereden en om half 4 waren we thuis.”
“Het is half 7 hoor..”
“Ja, nou je moeder en ik hebben nog even gepraat onder genot van een wijntje”, slijmt Hector en kust mijn moeder op haar wang. “Ja, laat dat maar!”, roep ik vol afgrijzen, “Mam, ik heb trouwens een logé” Mijn moeder knikt alleen maar. “Wil je niet weten wie het is? Nou ja, als je het wilt weten, het is Kiro van die ene band waar Yasmin fan van is, hij ligt op mijn kamer op Yasmin’s matras en Yasmin heeft bij mij geslapen. Ze zit volgens mij al een uur naar hem te staren.”, vertel ik mijn moeder. Ze knikt en bind haar grote bos krullen in een staart. “En hij was dronken”, zeg ik terwijl ik naar de keuken liep, gevolgd door mijn moeder. “Hij was dronken?”
“Ja, nou.. Ik en Sascha liepen over straat en toen werd er iemand uit zijn huis gegooid, en dat was dus Kiro. Die was midden op straat in elkaar gezakt, zo dronken als een paard. Dus die hebben we meegenomen”
“Oké…”, lacht mijn moeder een beetje sarcastisch. “Maar ik ga nu een ontbijt maken voor ons”, glimlach ik en pak brood uit de kast. Mijn moeder knikt en loopt weer naar de bank. Ik smeer een paar sneeën brood met boter en Nutella, pindakaas en suiker, hagelslag, kaas en gekleurde vlokken. Ik loop met een vol dienblad de trap op, en open de deur met mijn voet. “..HAHAHAHAHA, Yasmin! Wat ben jij aan het doen?!”, bulder ik van het lachen